زمینه و اهداف: استفاده از ترکیبات آنتی بیوتیک سیستمیک و موضعی در درمان آکنه ولگاریس التهابی از مدتها قبل متداول می باشد ولی با توجه به کاربرد گسترده این مواد و وجود میکروارگانیسمهای پاتوژن و مقاوم ، لزوم استفاده از ترکیبات غیرآنتی میکروبیال که بتوانند در درمان آکنه ولگاریس موثر باشند، بیش از پیش احساس می شود.ژل نیکوتینامید خاصیت ضدالتهابی قوی دارد در حالی که ریسک ایجاد ارگانیسمهای مقاوم نیز موجود نیست.روش بررسی: در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی دو سو کور انجام شد ، کارایی ژل نیکوتینامید%4  با ژل کلیندامایسین %1 در مصرف موضعی برای درمان بیماران مبتلا به آکنه ولگاریس التهابی مورد مقایسه قرار گرفت . در این بررسی 80 بیمار مبتلا به آکنه ولگاریس التهابی که 30 نفر مرد و 50 زن بوده اند مورد مطالعه قرار گرفتند. اکثر بیماران در گروه سنی 20ـ 16 سال قرار داشتند. برای 40 نفر از بیماران درمان با ژل نیکوتینامید 4% و برای 40 نفر دیگر درمان با ژل کلیندامایسین%1  شروع شد که روزی 2 بار مصرف کردند. میزان پاسخ دهی به درمان توسط پزشکی که از ماهیت داروها اطلاعی نداشته و داروها فقط با نامهای B ,A مشخص بوده است ، مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در شروع درمان میانگین شدت ضایعات آکنه در گروهی که تحت درمان با ژل کلیندامایسین بودند، 1.45 ± 5.75 بوده و در گروهی که تحت درمان با ژل نیکوتینامید بودند، میانگین شدت ضایعات 1.19 ± 6.1 بود. پس از 4 هفته درمان ، میانگین شدت ضایعات در گروهی که تحت درمان با ژل کلیندامایسین بودند به 3.4 و در گروه دوم به4.05  تقلیل یافت. پس از 8 هفته درمان ، میانگین شدت آکنه در بیمارانی که با ژل کلیندامایسین درمان شدند به 2.05 ± 1.72 و در گروه دوم که تحت درمان با ژل نیکوتینامید بودند، میانگین شدت آکنه به 1.39 ± 2.05 رسید، درحالی که P=1  بود. پس اختلاف معنی داری پس از 8 هفته درمان بیماران با این دو ترکیب وجود نداشته و هر دو درمان موثر بوده اند. هر دو درمان کاهش قابل توجهی در تعداد پاپول و پوستول نشان دادند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده ژل نیکوتینامید می تواند دردرمان بیماران مبتلا به آکنه ولگاریس التهابی مورد استفاده قرار گیرد، بخصوص که امکان ایجاد میکروارگانیسمهای مقاوم نیز در این مورد، وجود ندارد.

در این کار از مزایای استفاده همزمان از رویکرد بیوریفاینری و بهینه سازی برای دست یابی به کارایی فرآیند کل مطلوب استفاده شد. ابتدا از فرآیند تغییر pH قلیایی کمک شده با التراسونیک و بهینه سازی آن به منظور کمک به بیشینه کردن درصد بازدهی استخراج و شاخص سفیدی پروتئین های عضله فانوس ماهی گونه B. pterotum استفاده شد. استراتژی بهینه انتخاب شده با مشخصات بدین شرح؛ نسبت حلال به جامد ml g-1 6، pH انحلال 5/11، توان التراسونیک W 310 ؛ و pH ترسیب 8/5 و با مطلوبیت 84/0؛ بازدهی 53 درصد و شاخص سفیدی 81/76 را ارائه کرد. از این پروتئین در ترکیب با کلاژن هیدرولیز شده در تهیه ژل های حرارتی استفاده شد. نتایج نشان داد ژل حاصل از پروتئین ایزوله نیروی شکست و تغییر شکل را به ترتیب در حدود 123 g و 12/10 میلی متر ارائه کرد. افزودن کلاژن هیدرولیز شده سبب بهبود نیروی شکست (تا سطح 2% وزنی/وزنی) و مقدار تغییر شکل (تا سطح 10% وزنی/وزنی) شد. کلاژن هیدرولیز شده همچنین تا حدودی بر ویژگی های رنگ و شاخص سفیدی و همچنین بر ظرفیت نگهداری آب در ژل ها اثر مثبت داشت. بنابراین می توان عنوان کرد با اتخاذ یک تکنیک جدید استخراج مثل التراسونیک در کنار فرآیند تغییر pH و متعاقبا بهینه سازی آن و همچنین استفاده از رویکرد بیوریفانری به منظور استفاده همزمان از پروتئین های عضله و بافت پیوندی موجود در زیست توده ماهی؛ می توان گامی مهم در جهت حرکت به سمت scale-up (صنعتی کردن مقیاس تولید)کردن فرآیند برداشت.

پیشرانه های ژل، پیشرانه های جدیدی هستند که دارای مزایای پیشرانه های متعارف موشکی جامد و مایع می باشند. اکسیدکننده اسید نیتریک دودکننده قرمز حفاظت شده، به علت نقطه جوش خوب، نقطه انجماد مطلوب و چگالی بالا، اکسیدکننده مناسبی جهت ژل سازی می باشد. در این مقاله، ژل کننده های مختلفی که برای ساخت ژل IRFNA مورد استفاده قرار گرفته اند، معرفی شده، روش های ساخت این ژل مورد بررسی قرار گرفته و افزودنی هایی که جهت بهبود خواص به آن اضافه شده ارائه شده اند. در بین ژل کننده های مختلف، فیوم سیلیکا مناسب ترین عامل ژل کننده جهت ساخت ژل IRFNA می باشد. مکانیزم ژل شدن از طریق ایجاد پیوند هیدروژنی بین ژل کننده و IRFNA صورت می گیرد.

پیش زمینه و هدف: تخریب سلول های بتای تولیدکننده انسولین به واسطه سلول های T باعث ایجاد دیابت نوع یک (T1D) می شود. ازآنجایی که نیکوتینامید دارای اثرات محافظت سلولی و ضد آپوپتوزی است و نشان داده شده است که نقش مفیدی در پیشگیری از T1D دارد، لذا در این مطالعه اثر نیکوتینامید روی بیماری T1D در موش های C57BL/6 موردبررسی قرار گرفت. مواد و روش کار: تعداد 30 سر موش نر خالص C57BL/6 را به صورت تصادفی به 3 گروه تقسیم کرده و در 2 گروه از موش ها با استرپتوزوتوسین دیابت القا شد (گروه های کنترل دیابتی و درمانی). در گروه درمانی، نیکوتیناید با دز mg/g body Wt/day 5/0 به صورت زیر جلدی به مدت 40 روز تزریق شد که 20 روز قبل القای بیماری تا 20 روز بعد از اولین دز القایی بیماری بود و سپس در روز 41 پس از اولین دز تزریقی دارو به بررسی میزان قند خون ناشتا (FBS)، پپتید-سی و انسولین سرم خون و سایتوکین های التهابی IL-1β ، TNF-α و IFN-γ پرداخته شد. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد که نیکوتینامید باعث کاهش میزان IL-1β ، TNF-α ، IFN-γ و افزایش انسولین خون و پپتید-سی می شود که معنی دار بود (p<0. 05). بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد که نیکوتینامید با کاهش میزان سایتوکاین های التهابی باعث کاهش آپوپتوز و تخریب سلول های بتا شده و از شدت بیماری کاسته است.

عملکرد sol-gel (سل ژل ) یک روشی شیمیای تر ( Wet chemical method ) برای سنتز انواع نانو ساختار ها به ویژه نانو ذرات اکسید فلزی اشاره کرد. در این روش یک پیش ماده مولکولی معمولا ( الکوسید فلزی) در آب یا الکل حل شده و با حرارت و هم زدن در اثر هیدرولیز/ الکلیز ) به ژل تبدیل میشود میتوان گفت پس از خشک کردن ژل آن را پودر میکنند و پودر حاصله را جهت (کلسینه شدن / Calcination) حرارت میدهند روش sol gel یکی از ارزانترین روش های دنیای نانو است و به دلیل دمای پایین واکنش بهینه است ( low temperature technique ) میتوان کنترل مناسبی بر ترکیبات شیمیایی داشت. Sol gel را میتوان یکی از روش های متناوب دانست که برای سنتز کردن نانو ذرات استفاده میشود در کل میتوان گفت برای ساخت نانو مواد در جهات مختلف برای مصارف عایق بندی و حتی نانو سرامیک ها از روش sol gel میتوان استفاده کرد نانو کامپوزیت ها جزئی از این مواد هستند که میتوانند به روش سل ژل ساخته شود و مواد نانو متخلخل را بین 20 تا 50 نانومتر به روش سل ژل ساخت سل ژل یکی از ساده ترین روش های آن هیدرولیز کردن است که واکنش چندان پیچیده ای ندارد و به روش پله های M یا OR-هیدرولیز کرده و به عنوان یک حلال به روش فوق اشباع در سرامیک ها و عملکرد های دیگر استفاده شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

پیشرانه های ژل در زمره پیشرانه های پیشرفته ای هستند که آنها را می توان حالت بهینه شده پیشرانه های مایع دانست. ایمپالس ویژه بالا، دانسیته مناسب، ایمنی بیشتر نسبت به پیشرانه های مایع و جامد و قابلیت مدیریت تراست از جمله مزایای این پیشرانه ها نسبت به پیشرانه های متعارف جامد و مایع می باشد. در طی دهه های اخیر تحقیقات وسیعی جهت ساخت، کنترل کیفیت، احتراق و بکارگیری این پیشرانه ها صورت گرفته است. از جمله کاربردهای این پیشرانه ها، بکارگیری آنها در پیشرانش اژدرها، موشکهای کروز و هوازی، موشکهای تاکتیکی هوشمند، سیستمهای پرتاب ماهواره، بوستر موشکهای پیشرفته و سیستمهای پرتاب صندلی خلبان می باشد. در این تحقیق مقالاتی که تاکنون در زمینه ساخت پیشرانه های ژل منتشر شده مورد مطالعه و تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند و آنگاه خواص و ویژگیهای پیشرانه های ژل، پارامترهای مهم برای ساخت این پیشرانه ها و سپس روش ساخت مهمترین سوختها و اکسیدکننده های ژل پیشرانه های دوتایی ارایه گردیده است. در ادامه سیمولنتهای ژل، کاربرد آنها و روشهای ساخت آنها بیان گردیده است. با توجه به مطالعات انجام شده و به منظور بررسی امکانپذیری ساخت ژل MC-H2O، ساخت سیمولنت ژل MC-H2O در آزمایشگاه انجام شد و رفتار ریولوژیکی این ژل مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که ژل MC-H2O دارای رفتار ریولوژیکی خوبی است و می تواند به عنوان سیمولنت مناسبی برای پیشرانه های ژل UDMH به کار برده شود.

اهداف کوفتگی و درد عضلانی یکی از عوارض شایع و معمول ناشی از فعالیت جسمانی شدید است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر ماساژ با ژل اسطوخودوس و ژل پیروکسیکام بر درد عضلانی ناشی از ورزش در دانشجویان پسر دانشگاه علوم پزشکی گناباد صورت گرفته است. مواد و روش ها این مطالعه نیمه تجربی روی 75 دانشجوی پسر دانشگاه علوم پزشکی گناباد در سال 1397 انجام شد. نمونه ها به طور تصادفی به سه گروه 25نفری شامل گروه ماساژ با ژل اسطوخودوس، گروه ماساژ با ژل پیروکسیکام و گروه ماساژ با ژل دارونما تقسیم شدند. برنامه تمرینی به مدت 45 دقیقه شامل ده دقیقه گرم کردن و انجام حرکات کششی، سی دقیقه تمرینات و نرمش های اصلی و پنج دقیقه سرد کردن بود. ابزار پژوهش چک لیست و پرسش نامه سنجش ذهنی درد تالوگ بود. نمونه های پژوهش پرسش نامه درد تالوگ را پس از اتمام تمرین و نیز پس از انجام ماساژ تکمیل کردند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها در آمار توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در آمار تحلیلی در داده های با توزیع نرمال از آزمون های تی زوجی و ANOVA و در داده های با توزیع غیرنرمال از آزمون های ویلکاکسون و کروسکال والیس استفاده شد. در تمامی آزمون ها سطح معناداری 0/05 و کمتر در نظر گرفته شد. یافته ها نتایج نشان داد درد عضلانی ناشی از ورزش در هر سه گروه بعد از ماساژ در مقایسه با قبل از ماساژ به طور معنی داری کاهش یافته است (0/001>P). نتایج آزمون کروسکال والیس نشان داد اختلاف درد عضلانی قبل و بعد از ماساژ با سه ژل مورد استفاده با توجه به 0/002=P از نظر آماری معنی دار است و ماساژ با ژل اسطوخودوس در مقایسه با گروه های پیروکسیکام و دارونما توانسته است کاهش بیشتری در درد عضلانی ایجاد کند. نتیجه گیری ماساژ با ژل اسطوخودوس در مقایسه با ژل پیروکسیکام و ژل دارونما می تواند روش بهتری برای کاهش درد عضلانی بعد از ورزش باشد.

با توجه به مزایای کاربرد توام اریترومایسین و ترتینوئین، هدف از این تحقیق ارائه یک فرمولاسیون ژل موضعی شامل این دو دارو بوده است. برای آنالیز و تعیین مقدار اریترومایسین و ترتینوئین روش اسپکتروفتومتری UV، به دلیل سادگی و دقت بالای این روش استفاده شد. روش انتخابی باید به ترتیبی عمل نماید که امکان تعیین مقدار اریترومایسین و ترتینوئین در حضور یکدیگر وجود داشته باشد و هر یک در اندازه گیری دیگری هیچ تداخلی ایجاد نکند. به این منظور بعد از بررسی های مختلف، متد کمپلکسومتری با ارتونیتروبنزالدئید برای اریترومایسین انتخاب و نیز برای اندازه گیری و تعیین مقدار ترتینوئین از محیط آب ـ اتانول ـ ایزوپروپیل الکل اسیدی استفاده شد. به منظور فرمولاسیون ژل دارویی، از عوامل ژلیفیان، پلاستی سایزر، حلال وکمک حلال های مختلف استفاده شد. این مواد شامل کاربوپل، CMC، HPC، HPMC، پروپیلن گلیکول، اتانول، ایزوپروپیل الکل و آب بودند. بعد از انتخاب عوامل مناسب فرمولاسیون، دیاگرام های سه تایی به منظور تعیین درصد دقیق اجزای متغیر به کار گرفته شد. پس از انتخاب فرمولاسیون های مناسب از لحاظ شکل ظاهری، آزمایشات پایداری فیزیکی بر روی فرمولاسیون ها صورت گرفته و سپس آزادسازی داروها از پایه ژل به روش سل دیفیوژن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج این مطالعه نشان داد که می توان اریترومایسین و ترتینوئین را به صورت ژل موضعی در ترکیب با هم و با آزادسازی مناسب تهیه و به بازار دارویی عرضه نمود.

سابقه و هدف: حساسیت عاجی دندان یکی از مشکلات شایع در بیماران پریودنتال می باشد. امروزه از روش های مختلفی نظیر درمانهای موضعی جهت تخفیف علایم و یا درمان حساسیت های عاجی استفاده می شود که از این بین می توان به ژل سدیم فلوراید یا نیترات پتاسیم اشاره نمود. هدف از این مطالعه مقایسه اثرات درمانی دو ژل حاوی ماده موثر می باشد.مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور 70 نفر از بیماران 50-30 ساله مراجعه کننده به بخش های تشخیص و پریودنتولوژی دانشکده دندانپزشکی که دارای حساسیت اولیه بودند. به شکل تصادفی ساده انتخاب شدند. ژل های مورد استفاده شامل سدیم فلوراید 1.23% نیترات پتاسیم 5% و پلاسبو بودند. درمان با ژل هفته ای یکبار به مدت چهارهفته انجام شد. دندان های مورد مطالعه در روز صفر، در ماه اول هفته ای یکبار و تا سه ماه ماهی یکبار مورد معاینه قرار گرفتند و علایم بیمار بر حسب مقیاس Visual Analog Scale از 10-0 دسته بندی شدند.یافته ها: در این مطالعه تمامی گروه ها در طول درمان (از هفته اول تا چهارم) بهبود نسبی (کاهش شدت درد بین رتبه 5-3) حساسیت عاجی را گزارش نمودند. اما در جلسات پیگیری تنها اثرات درمانی در گروه های سدیم فلوراید و نیترات پتاسیم باقی ماند و در گروه پلاسبو بیماران به تدریج حساسیت عاجی را مجددا تجربه نمودند. در هیچ یک از مقاطع زمانی معاینه دندان، اختلاف معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد. همچنین بین دو جنس و بین دو ژل حاوی ماده موثره دارویی از نظر آماری اختلاف معنی داری دیده نشد.بحث و نتیجه گیری: ژل های دارای ماده موثره به نسبت پلاسبو تا احدی می تواند باعث کاهش درد حساسیت عاجی شود اما این اثرات در مورد ژل های حاوی ماده موثره پس از قطع مصرف تداوم می یابد در حالیکه در مورد ژل های فاقد ماده موثره ادامه نمی یابد.